روحانیت غالبٱ در طول تاریخ اسلام بدلیل فراهم نبودن امکان تشکیل حکومت دینی، عمده ی نسخه هایش برای تقویت تقوا و سعادت افراد جامعه در قالب توصیه های فردی و بیشتر به شکلِ سخنرانی بر روی منابر و یا تألیفات مذهبی، محدود بوده است. متاسفانه چهل و دو سال پس از تشکیل حکومت دینی همچنان در بر همان پاشنه می چرخد و همان شکل از ترویج معارف دینی محوریت اصلی دارد.
چرا مشارکت مردم در انتخابات بر انتخابات اصلح اولویت و ارجحیت دارد؟
انسانها در طول تاریخ در حال رشد بوده اند. اما آیا این رشد ما را به تمدن اسلامی در قرن جدید می رساند؟ باید امیدوار بود یا نا امید؟