دربارۀ بیانیۀ شورای سیاستگذاری
۱. یک سخن مبنایی:
هر تودیع و انتصابی در سطوحی مانند امامت جمعه یک شهر، بهشکل طبیعی موافقان و مخالفان و پرسشگرانی دارد.
آیا اساس این پرسش، اشتباه است؟ وقتی جایگاهی با مردم در ارتباط است، نباید سوالات مردم را بیمورد دانست یا معتقد بود که این قبیل موضوعات چون با انتخاب مردم رخ نمیدهد، پس این سوالات بیمورد است.
مردم نیز طیف وسیعی هستند و نوع توضیح رخدادها برای آنها، واکنشهای مختلف موافق و مخالفی را ایجاد میکند و نمیتوان انتظار داشت که احساس یا واکنش مردم از تصمیمات مراجع ذیصلاح، با تابعیت محض همراه باشد.
نباید انتظار داشت اشخاصی که با مردم رودررو مواجه هستند و هفت سال در زندگی اجتماعی و گاه خانوادگی و شخصی آنها حضور داشتهاند، در قبال پرسش مردم، به تصمیمات سلسلهمراتبی اشاره کنند و خود را بیاطلاع نشان دهند یا دست به توجیه بزنند یا با مردم صادق نباشند. دراینصورت، آنچه از نیکی در این مدت کاشته شده است نیز زیرسوال میرود و این تلقی بهوجود میآید که پس تمامی گفتهها و رفتارها نیز از سر آگاهی و باور نبوده و امری تشریفاتی و سلسلهمراتبی و تشریفاتی بوده است.
حال، نه تنها نباید از پرسش مردم ناراحت شد، بلکه از واکنش درست یا حتی غلط آنها نیز نباید نگران بود و اجازۀ پرسشگری و ابراز عقاید و احساسات، از اصول اولیۀ مردمداری است. اگر کسانی هم خواستند دراینمیان سوءاستفاده کنند، باید از آنها برائت جست که بنده بهسرعت انجام دادم. امّا آقایان باید بدانند که نباید با امید مردم که سرمایۀ اصلی هستند، بازی کرد و این خطری بنیانبرکن است.
ادامه دارد…
