امروز داشتم فکر می کردم که مسئولین مملکت چقدر از محصولات ایرانی استفاده می کنند؟
مارک لباسشان، ماشینی که سوار می شوند، لوازم خانه ای که استفاده می کنند، کفشی که پا می کنند و… چقدر وطنی است؟
چرا باید هزینه تولید ملی را ما مردم معمولی بدهیم؟
چرا ما مثل آنها نباید ماشین خوب سوار شویم؟
آیا مسئولین هم مثل ما در فروش های فوری یکساله خودروسازی ها تحقیر شده اند؟
اصلا می دانند قیمت یک پراید، بیش از یک سال مزد ما آدم های معمولی است؟
چرا ما مثل آنها نباید سفر خوب برویم، غذای خوب بخوریم بدون اینکه برایمان مهم باشد قیمت هر لقمه ای که در دهان می گذاریم چند است؟
چرا بار تحریم ها باید بر گرده ما باشد؟ چرا فقط ما باید تبعات سیاست استکبار ستیزی را بپردازیم؟ چرا وقتی تحریم می شویم، رنگ و روی شما همچنان سرخ و سفید و گل انداخته است اما ما باید گوشت و میوه و لبنیات را از سفرمان حذف کنیم؟ چرا وقتی ضدآمریکا سخنرانی می کنید، فقط ما باید چوبش را بخوریم؟
چرا پدر من وقتی دلار گران می شود، پشتش می لرزد و نگران می شود؟
چرا برادر من باید به امید تانکر آب، زندگی کند اما عده ای از آنها استخر و جکوزی شان همیشه به راه است؟
چرا همسایه ما، وقتی نان گران می شود، عزا می گیرد در حالی که اکثریت مسئولین تا به حال یکبار در صف نانوایی نایستاده اند چه اینکه قیمتش را بدانند؟
چرا آقازاده های آقای ولایتی و شمخانی و برادر جهانگیری و حسین فریدون، مثل ما با تحریم اقتصادی فقیر نمی شوند؟
چرا تبعات مصوبات و امضاها و اظهار نظرهای آنان اول برای خودشان نیست؟
چرا همه چیزهای بد برای ما است چیزهای خوب برای شما؟
چرا چیزهایی که برای خودشان می پسندند، برای ما مردم معمولی نمی خواهند؟
حالا که شما در سطح ما زندگی نمی کنید، بگذارید ما تلاش کنیم کمی شبیه شما شویم.
این سوالات شده است خوره روح و روان من که یک آدم معمولی ام.
