مجتهد بودن وزیر اطلاعات چه لزومی دارد؟

به گزارش پایگاه خبری نوفه احمد سعیدی نوشت:

سرویسهای اطلاعاتی، ریشه در واحدهای اطلاعاتی ارتش و پلیس دارد. در کشورهای بزرگ، معمولا کار اطلاعاتی میان دو دستگاه خارجی و داخلی تقسیم شده است: مثلا در آمریکا سازمان سیا، مسوول اطلاعات و ضداطلاعات خارجی است و سازمان اف بی ای، اطلاعات داخلی (همانند اداره آگاهی در کشور ما) را در حیطه خود دارد. از این قرار، تا جایی که میدانیم، روسای سرویس‌های اطلاعاتی از میان افسران ارتش و یا پلیس برگزیده میشوند تا بتوانند با تکیه بر تجارب اطلاعات نظامی و پلیسی خود، از پس این مهم برآیند. همچنانکه تمامی رییسان دستگاه اطلاعاتی ایران در زمان پهلوی، موسوم به ساواک، از افسران زبده و کارآزموده ارتش بوده اند.

اما پس از انقلاب اسلامی سال ۵۷، ساواک منحل شد تا اینکه در سال ۶۳، دستگاه اطلاعاتی نظام جدید، در قالب یک وزارتخانه آغاز به کار کرد. نکته مهم در این دستگاه جدید، سپردن انحصاری ریاست آن به یک نفر روحانی به بهانه اجتهاد است. فارغ از اینکه سوابق امر نشان از آن دارد که متصدیان وزارت اطلاعات، بعضا دارای مقام علمی و حوزوی در حد اجتهاد نبوده‌اند؛ اما کمتر کسی را یارای طرح این پرسش است که اساسا کار اطلاعاتی و امنیتی و ضدجاسوسی، چه دخل و ارتباطی به تحصیلات حوزوی و قضیه اجتهاد دارد؟ گروهی در مقام توجیه می‌گویند که چون کار وزارتخانه اطلاعات حساس است، پس باید وزیر آن مجتهد باشد تا بتواند در مقاطع ویژه، خودش تصمیم بگیرد. اما این سخن مغالطه‌ای بیش نیست، چرا که وزارت اطلاعات جزیی از قوه اجراییه کشور است که بنا به قاعده تفکیک قوا، صدور حکم و مجازات افراد تنها از طریق مقامات قضایی و با طی تشریفات قانونی مجاز است. به عبارت دیگر، حتی اگر وزیر اطلاعات اعلم فقها و مجتهدین هم باشد، مادامی که متصدی این وزارتخانه و مقامی از قوه مجریه است، حق صدور حکم علیه کسی را ندارد.

اما این که روحانیون حاکم بر دستگاه اطلاعاتی کشور، در عوض فهم درست مقوله حساس اطلاعات و ضدجاسوسی، به تفتیش عقیده افراد و چسباندن انگهای اعتقادی روی می‌آورند؛ ثمره همان قاعده غلطی است که کار ریاست یک دستگاه اطلاعاتی را نه به افسران مجرب نظامی، که در انحصار طلاب و روحانیون ناآگاه حوزوی گذاشته است.