«شرم سیستماتیک: چرا هنوز قاعدگی را پنهان می‌کنیم؟»
تحلیل و تحقیق: زینب محبوبی
قاعدگی یا پریود، فرآیندی طبیعی و بیولوژیکی است که بخشی از چرخه تولیدمثل زنان را تشکیل می‌دهد. با این حال، در بسیاری از جوامع، این پدیده با تابوها، باورهای غلط و شرم اجتماعی همراه است. این نگرش‌ها نه‌تنها بر سلامت جسمی و روانی زنان تأثیر می‌گذارند، بلکه مشارکت اجتماعی و کیفیت زندگی آن‌ها را نیز تحت‌تأثیر قرار می‌دهند.
بر اساس گزارش «کالج سلطنتی متخصصان زنان و زایمان بریتانیا» (RCOG)، بیش از ۷۰٪ از زنان در دوران قاعدگی دردهایی مانند انقباضات رحم (دیسمنوره)، تهوع، سردرد، کمر درد و اختلالات گوارشی را تجربه می‌کنند. علاوه بر این، تغییرات هورمونی در این دوره می‌تواند منجر به نوسانات خلقی، افسردگی خفیف، تحریک‌پذیری یا اضطراب شود. مطالعات منتشرشده در «Journal of Affective Disorders» نیز ارتباط میان نوسانات هورمونی و اختلالات خلقی در زنان را تأیید کرده‌اند.
در طول تاریخ، قاعدگی با باورهای نادرست و تابوهای فرهنگی همراه بوده است. در برخی فرهنگ‌ها، زنان در دوران قاعدگی از جامعه جدا می‌شدند و در مکان‌های خاصی زندگی می‌کردند. این جداسازی‌ها اغلب با مفاهیمی مانند ناپاکی و آلودگی همراه بود. در برخی تفاسیر مذهبی، قاعدگی به‌عنوان نتیجه گناه نخستین حوا تلقی می‌شد که فریب مار را خورد و آدم را به خوردن میوه ممنوعه وسوسه کرد؛ طبق این روایت، خون قاعدگی یادگار همان خطا و نشانه سقوط زن از مرتبه طهارت است.
در سنت اسلامی، قاعدگی زن از لحاظ شرعی موجب منع برخی عبادات مانند نماز و روزه است، اما به‌معنای گناهکار بودن زن نیست. با این حال، در آثار برخی متفکران مسلمان مانند امام محمد غزالی نیز می‌توان ردپای نگاه منفی به زنانگی یافت. غزالی در کیمیای سعادت، زن را «مخلوقی ناقص» می‌نامد که عقلش کمتر و دینش ناقص است، و قاعدگی را به‌عنوان نشانه‌ای از این نقصان تعبیر می‌کند.
با پیشرفت بشر و افزایش آگاهی، نگرش‌ها نسبت به قاعدگی نیز تغییر کرده است. اختراع نوار بهداشتی در قرن بیستم، نه‌تنها انقلابی در بهداشت فردی زنان ایجاد کرد، بلکه دروازه‌ای برای ورود بیشتر زن‌ها به جامعه بود. بر اساس تحقیقات «سازمان جهانی بهداشت» و مقالات منتشرشده در مجله پزشکی «Lancet»، فراهم‌کردن محصولات بهداشتی قاعدگی در مدارس و محیط‌های کاری، نه‌تنها به بهبود بهداشت عمومی زنان کمک کرده بلکه نرخ حضور آن‌ها در مدرسه و محل کار را نیز به‌طور قابل توجهی افزایش داده است.
با این حال، در بسیاری از فرهنگ‌ها هنوز قاعدگی تابو است. در هند، نپال، افغانستان، ایران و حتی برخی جوامع غربی، دخترها قاعدگی خود را مخفی می‌کنند. نمی‌خواهند نوار بهداشتی‌شان دیده شود. نمی‌خواهند در مدرسه درخواست کمک کنند. حتی نمی‌خواهند دوستان پسرشان بفهمند چه حسی دارند. این پنهان‌کاری، آسیب‌های اجتماعی فراوانی به‌جا می‌گذارد. جامعه‌شناس هلندی، «کارلا ریدرز»، در پژوهشی در مجله «Sociology of Health & Illness» نشان می‌دهد که سکوت اجتماعی درباره قاعدگی باعث شرم درونی‌شده، اختلال در تصویر بدنی، احساس گناه و کاهش اعتمادبه‌نفس در دختران نوجوان میشود.
در کشورهای پیشرفته، آموزش بهداشت قاعدگی بخشی از نظام آموزشی مدارس است. نکته مهم این‌جاست که این آموزش فقط مختص دخترها نیست؛ پسرها نیز موظف به یادگیری آن‌اند. دلیلش واضح است: پسران با خواهر، مادر، همکلاسی، همسایه و در آینده با همسر خود در ارتباط خواهند بود. اگر پسر نوجوان نداند که تغییرات هورمونی در بدن دختر چه تأثیری بر روان و جسم او می‌گذارد، ممکن است درک درستی از رفتار یا احساس او نداشته باشد. این ناآگاهی، در بهترین حالت باعث سردرگمی، و در بدترین حالت موجب تمسخر، خشونت کلامی یا تحقیر میشود. مهم است که مرجع آموزش نوجوانان درباره مسائل مربوط به بدن، مدرسه و نهادهای معتبر باشد، نه شبکه‌های اجتماعی و بلاگرهای بی‌سواد که اغلب در ویدیوهایی اغراق‌آمیز از “حال خراب قاعدگی” حرف می‌زنند و تصویری کاریکاتوری از زنان می‌سازند. نتیجه‌اش میشود اینکه هر زنی که عصبی شد یا گریه کرد، سریع به او بگویند “قاعدگی؟”، بدون آنکه بپرسند چه چیزی او را ناراحت کرده، چه زخم‌هایی داشته، و آیا اصلاً در چرخه قاعدگی‌اش هست یا نه. در چنین فضایی، نه‌تنها همدلی و آگاهی شکل نمی‌گیرد، بلکه زن به حاشیه رانده میشود، گویی موجودی بی‌ثبات، غیرقابل پیش‌بینی و همواره در حال انفجار است.
نمونه‌های موفق آموزش جامع قاعدگی در کشورهای شمال اروپا نشان می‌دهند که چطور این آگاهی باعث بهبود روابط اجتماعی نوجوانان، افزایش اعتمادبه‌نفس دختران، کاهش آزار کلامی و حتی ارتقای بهداشت عمومی شده است. بر اساس گزارش «یونیسف»، برنامه‌های آموزشی سوئد و نروژ منجر به کاهش چشمگیر ترس، شرم و ترک مدرسه در میان دختران نوجوان شده‌اند.
با این حال، در ایران نه‌تنها چنین آموزش‌هایی در مدارس وجود ندارد، بلکه حتی در دانشگاه نیز گاهی از آن جلوگیری میشود. قاعدگی یا پریود، فرآیندی طبیعی و بیولوژیکی است که بخشی از چرخه تولیدمثل زنان را تشکیل می‌دهد. با این حال، در بسیاری از جوامع، این پدیده با تابوها، باورهای غلط و شرم اجتماعی همراه است. این نگرش‌ها نه‌تنها بر سلامت جسمی و روانی زنان تأثیر می‌گذارند، بلکه مشارکت اجتماعی و کیفیت زندگی آن‌ها را نیز تحت‌تأثیر قرار می‌دهند.
بر اساس گزارش «کالج سلطنتی متخصصان زنان و زایمان بریتانیا» (RCOG)، بیش از ۷۰٪ از زنان در دوران قاعدگی دردهایی مانند انقباضات رحم (دیسمنوره)، تهوع، سردرد، کمر درد و اختلالات گوارشی را تجربه می‌کنند. علاوه بر این، تغییرات هورمونی در این دوره می‌تواند منجر به نوسانات خلقی، افسردگی خفیف، تحریک‌پذیری یا اضطراب شود. مطالعات منتشرشده در «Journal of Affective Disorders» نیز ارتباط میان نوسانات هورمونی و اختلالات خلقی در زنان را تأیید کرده‌اند.
در طول تاریخ، قاعدگی با باورهای نادرست و تابوهای فرهنگی همراه بوده است. در برخی فرهنگ‌ها، زنان در دوران قاعدگی از جامعه جدا می‌شدند و در مکان‌های خاصی زندگی می‌کردند. این جداسازی‌ها اغلب با مفاهیمی مانند ناپاکی و آلودگی همراه بود. در برخی تفاسیر مذهبی، قاعدگی به‌عنوان نتیجه گناه نخستین حوا تلقی می‌شد که فریب مار را خورد و آدم را به خوردن میوه ممنوعه وسوسه کرد؛ طبق این روایت، خون قاعدگی یادگار همان خطا و نشانه سقوط زن از مرتبه طهارت است.
در سنت اسلامی، قاعدگی زن از لحاظ شرعی موجب منع برخی عبادات مانند نماز و روزه است، اما به‌معنای گناهکار بودن زن نیست. با این حال، در آثار برخی متفکران مسلمان مانند امام محمد غزالی نیز می‌توان ردپای نگاه منفی به زنانگی یافت. غزالی در کیمیای سعادت، زن را «مخلوقی ناقص» می‌نامد که عقلش کمتر و دینش ناقص است، و قاعدگی را به‌عنوان نشانه‌ای از این نقصان تعبیر می‌کند.
با پیشرفت بشر و افزایش آگاهی، نگرش‌ها نسبت به قاعدگی نیز تغییر کرده است. اختراع نوار بهداشتی در قرن بیستم، نه‌تنها انقلابی در بهداشت فردی زنان ایجاد کرد، بلکه دروازه‌ای برای ورود بیشتر زن‌ها به جامعه بود. بر اساس تحقیقات «سازمان جهانی بهداشت» و مقالات منتشرشده در مجله پزشکی «Lancet»، فراهم‌کردن محصولات بهداشتی قاعدگی در مدارس و محیط‌های کاری، نه‌تنها به بهبود بهداشت عمومی زنان کمک کرده بلکه نرخ حضور آن‌ها در مدرسه و محل کار را نیز به‌طور قابل توجهی افزایش داده است.
با این حال، در بسیاری از فرهنگ‌ها هنوز قاعدگی تابو است. در هند، نپال، افغانستان، ایران و حتی برخی جوامع غربی، دخترها قاعدگی خود را مخفی می‌کنند. نمی‌خواهند نوار بهداشتی‌شان دیده شود. نمی‌خواهند در مدرسه درخواست کمک کنند. حتی نمی‌خواهند دوستان پسرشان بفهمند چه حسی دارند. این پنهان‌کاری، آسیب‌های اجتماعی فراوانی به‌جا می‌گذارد. جامعه‌شناس هلندی، «کارلا ریدرز»، در پژوهشی در مجله «Sociology of Health & Illness» نشان می‌دهد که سکوت اجتماعی درباره قاعدگی باعث شرم درونی‌شده، اختلال در تصویر بدنی، احساس گناه و کاهش اعتمادبه‌نفس در دختران نوجوان میشود.
در کشورهای پیشرفته، آموزش بهداشت قاعدگی بخشی از نظام آموزشی مدارس است. نکته مهم این‌جاست که این آموزش فقط مختص دخترها نیست؛ پسرها نیز موظف به یادگیری آن‌اند. دلیلش واضح است: پسران با خواهر، مادر، همکلاسی، همسایه و در آینده با همسر خود در ارتباط خواهند بود. اگر پسر نوجوان نداند که تغییرات هورمونی در بدن دختر چه تأثیری بر روان و جسم او می‌گذارد، ممکن است درک درستی از رفتار یا احساس او نداشته باشد. این ناآگاهی، در بهترین حالت باعث سردرگمی، و در بدترین حالت موجب تمسخر، خشونت کلامی یا تحقیر میشود. مهم است که مرجع آموزش نوجوانان درباره مسائل مربوط به بدن، مدرسه و نهادهای معتبر باشد، نه شبکه‌های اجتماعی و بلاگرهای بی‌سواد که اغلب در ویدیوهایی اغراق‌آمیز از “حال خراب قاعدگی” حرف می‌زنند و تصویری کاریکاتوری از زنان می‌سازند. نتیجه‌اش میشود اینکه هر زنی که عصبی شد یا گریه کرد، سریع به او بگویند “قاعدگی؟”، بدون آنکه بپرسند چه چیزی او را ناراحت کرده، چه زخم‌هایی داشته، و آیا اصلاً در چرخه قاعدگی‌اش هست یا نه. در چنین فضایی، نه‌تنها همدلی و آگاهی شکل نمی‌گیرد، بلکه زن به حاشیه رانده میشود، گویی موجودی بی‌ثبات، غیرقابل پیش‌بینی و همواره در حال انفجار است.
نمونه‌های موفق آموزش جامع قاعدگی در کشورهای شمال اروپا نشان می‌دهند که چطور این آگاهی باعث بهبود روابط اجتماعی نوجوانان، افزایش اعتمادبه‌نفس دختران، کاهش آزار کلامی و حتی ارتقای بهداشت عمومی شده است. بر اساس گزارش «یونیسف»، برنامه‌های آموزشی سوئد و نروژ منجر به کاهش چشمگیر ترس، شرم و ترک مدرسه در میان دختران نوجوان شده‌اند.
با این حال، در ایران نه‌تنها چنین آموزش‌هایی در مدارس وجود ندارد، بلکه حتی در دانشگاه نیز گاهی از آن جلوگیری میشود. قاعدگی یا پریود، فرآیندی طبیعی و بیولوژیکی است که بخشی از چرخه تولیدمثل زنان را تشکیل می‌دهد. با این حال، در بسیاری از جوامع، این پدیده با تابوها، باورهای غلط و شرم اجتماعی همراه است. این نگرش‌ها نه‌تنها بر سلامت جسمی و روانی زنان تأثیر می‌گذارند، بلکه مشارکت اجتماعی و کیفیت زندگی آن‌ها را نیز تحت‌تأثیر قرار می‌دهند.
بر اساس گزارش «کالج سلطنتی متخصصان زنان و زایمان بریتانیا» (RCOG)، بیش از ۷۰٪ از زنان در دوران قاعدگی دردهایی مانند انقباضات رحم (دیسمنوره)، تهوع، سردرد، کمر درد و اختلالات گوارشی را تجربه می‌کنند. علاوه بر این، تغییرات هورمونی در این دوره می‌تواند منجر به نوسانات خلقی، افسردگی خفیف، تحریک‌پذیری یا اضطراب شود. مطالعات منتشرشده در «Journal of Affective Disorders» نیز ارتباط میان نوسانات هورمونی و اختلالات خلقی در زنان را تأیید کرده‌اند.
در طول تاریخ، قاعدگی با باورهای نادرست و تابوهای فرهنگی همراه بوده است. در برخی فرهنگ‌ها، زنان در دوران قاعدگی از جامعه جدا می‌شدند و در مکان‌های خاصی زندگی می‌کردند. این جداسازی‌ها اغلب با مفاهیمی مانند ناپاکی و آلودگی همراه بود. در برخی تفاسیر مذهبی، قاعدگی به‌عنوان نتیجه گناه نخستین حوا تلقی می‌شد که فریب مار را خورد و آدم را به خوردن میوه ممنوعه وسوسه کرد؛ طبق این روایت، خون قاعدگی یادگار همان خطا و نشانه سقوط زن از مرتبه طهارت است.
در سنت اسلامی، قاعدگی زن از لحاظ شرعی موجب منع برخی عبادات مانند نماز و روزه است، اما به‌معنای گناهکار بودن زن نیست. با این حال، در آثار برخی متفکران مسلمان مانند امام محمد غزالی نیز می‌توان ردپای نگاه منفی به زنانگی یافت. غزالی در کیمیای سعادت، زن را «مخلوقی ناقص» می‌نامد که عقلش کمتر و دینش ناقص است، و قاعدگی را به‌عنوان نشانه‌ای از این نقصان تعبیر می‌کند.
با پیشرفت بشر و افزایش آگاهی، نگرش‌ها نسبت به قاعدگی نیز تغییر کرده است. اختراع نوار بهداشتی در قرن بیستم، نه‌تنها انقلابی در بهداشت فردی زنان ایجاد کرد، بلکه دروازه‌ای برای ورود بیشتر زن‌ها به جامعه بود. بر اساس تحقیقات «سازمان جهانی بهداشت» و مقالات منتشرشده در مجله پزشکی «Lancet»، فراهم‌کردن محصولات بهداشتی قاعدگی در مدارس و محیط‌های کاری، نه‌تنها به بهبود بهداشت عمومی زنان کمک کرده بلکه نرخ حضور آن‌ها در مدرسه و محل کار را نیز به‌طور قابل توجهی افزایش داده است.
با این حال، در بسیاری از فرهنگ‌ها هنوز قاعدگی تابو است. در هند، نپال، افغانستان، ایران و حتی برخی جوامع غربی، دخترها قاعدگی خود را مخفی می‌کنند. نمی‌خواهند نوار بهداشتی‌شان دیده شود. نمی‌خواهند در مدرسه درخواست کمک کنند. حتی نمی‌خواهند دوستان پسرشان بفهمند چه حسی دارند. این پنهان‌کاری، آسیب‌های اجتماعی فراوانی به‌جا می‌گذارد. جامعه‌شناس هلندی، «کارلا ریدرز»، در پژوهشی در مجله «Sociology of Health & Illness» نشان می‌دهد که سکوت اجتماعی درباره قاعدگی باعث شرم درونی‌شده، اختلال در تصویر بدنی، احساس گناه و کاهش اعتمادبه‌نفس در دختران نوجوان میشود.
در کشورهای پیشرفته، آموزش بهداشت قاعدگی بخشی از نظام آموزشی مدارس است. نکته مهم این‌جاست که این آموزش فقط مختص دخترها نیست؛ پسرها نیز موظف به یادگیری آن‌اند. دلیلش واضح است: پسران با خواهر، مادر، همکلاسی، همسایه و در آینده با همسر خود در ارتباط خواهند بود. اگر پسر نوجوان نداند که تغییرات هورمونی در بدن دختر چه تأثیری بر روان و جسم او می‌گذارد، ممکن است درک درستی از رفتار یا احساس او نداشته باشد. این ناآگاهی، در بهترین حالت باعث سردرگمی، و در بدترین حالت موجب تمسخر، خشونت کلامی یا تحقیر میشود. مهم است که مرجع آموزش نوجوانان درباره مسائل مربوط به بدن، مدرسه و نهادهای معتبر باشد، نه شبکه‌های اجتماعی و بلاگرهای بی‌سواد که اغلب در ویدیوهایی اغراق‌آمیز از “حال خراب قاعدگی” حرف می‌زنند و تصویری کاریکاتوری از زنان می‌سازند. نتیجه‌اش میشود اینکه هر زنی که عصبی شد یا گریه کرد، سریع به او بگویند “قاعدگی؟”، بدون آنکه بپرسند چه چیزی او را ناراحت کرده، چه زخم‌هایی داشته، و آیا اصلاً در چرخه قاعدگی‌اش هست یا نه. در چنین فضایی، نه‌تنها همدلی و آگاهی شکل نمی‌گیرد، بلکه زن به حاشیه رانده میشود، گویی موجودی بی‌ثبات، غیرقابل پیش‌بینی و همواره در حال انفجار است.
نمونه‌های موفق آموزش جامع قاعدگی در کشورهای شمال اروپا نشان می‌دهند که چطور این آگاهی باعث بهبود روابط اجتماعی نوجوانان، افزایش اعتمادبه‌نفس دختران، کاهش آزار کلامی و حتی ارتقای بهداشت عمومی شده است. بر اساس گزارش «یونیسف»، برنامه‌های آموزشی سوئد و نروژ منجر به کاهش چشمگیر ترس، شرم و ترک مدرسه در میان دختران نوجوان شده‌اند.
با این حال، در ایران نه‌تنها چنین آموزش‌هایی در مدارس وجود ندارد، بلکه حتی در دانشگاه نیز گاهی از آن جلوگیری میشود.
قاعدگی یا پریود، فرآیندی طبیعی و بیولوژیکی است که بخشی از چرخه تولیدمثل زنان را تشکیل می‌دهد. با این حال، در بسیاری از جوامع، این پدیده با تابوها، باورهای غلط و شرم اجتماعی همراه است. این نگرش‌ها نه‌تنها بر سلامت جسمی و روانی زنان تأثیر می‌گذارند، بلکه مشارکت اجتماعی و کیفیت زندگی آن‌ها را نیز تحت‌تأثیر قرار می‌دهند.
بر اساس گزارش «کالج سلطنتی متخصصان زنان و زایمان بریتانیا» (RCOG)، بیش از ۷۰٪ از زنان در دوران قاعدگی دردهایی مانند انقباضات رحم (دیسمنوره)، تهوع، سردرد، کمر درد و اختلالات گوارشی را تجربه می‌کنند. علاوه بر این، تغییرات هورمونی در این دوره می‌تواند منجر به نوسانات خلقی، افسردگی خفیف، تحریک‌پذیری یا اضطراب شود. مطالعات منتشرشده در «Journal of Affective Disorders» نیز ارتباط میان نوسانات هورمونی و اختلالات خلقی در زنان را تأیید کرده‌اند.
در طول تاریخ، قاعدگی با باورهای نادرست و تابوهای فرهنگی همراه بوده است. در برخی فرهنگ‌ها، زنان در دوران قاعدگی از جامعه جدا می‌شدند و در مکان‌های خاصی زندگی می‌کردند. این جداسازی‌ها اغلب با مفاهیمی مانند ناپاکی و آلودگی همراه بود. در برخی تفاسیر مذهبی، قاعدگی به‌عنوان نتیجه گناه نخستین حوا تلقی می‌شد که فریب مار را خورد و آدم را به خوردن میوه ممنوعه وسوسه کرد؛ طبق این روایت، خون قاعدگی یادگار همان خطا و نشانه سقوط زن از مرتبه طهارت است.
در سنت اسلامی، قاعدگی زن از لحاظ شرعی موجب منع برخی عبادات مانند نماز و روزه است، اما به‌معنای گناهکار بودن زن نیست. با این حال، در آثار برخی متفکران مسلمان مانند امام محمد غزالی نیز می‌توان ردپای نگاه منفی به زنانگی یافت. غزالی در کیمیای سعادت، زن را «مخلوقی ناقص» می‌نامد که عقلش کمتر و دینش ناقص است، و قاعدگی را به‌عنوان نشانه‌ای از این نقصان تعبیر می‌کند.
با پیشرفت بشر و افزایش آگاهی، نگرش‌ها نسبت به قاعدگی نیز تغییر کرده است. اختراع نوار بهداشتی در قرن بیستم، نه‌تنها انقلابی در بهداشت فردی زنان ایجاد کرد، بلکه دروازه‌ای برای ورود بیشتر زن‌ها به جامعه بود. بر اساس تحقیقات «سازمان جهانی بهداشت» و مقالات منتشرشده در مجله پزشکی «Lancet»، فراهم‌کردن محصولات بهداشتی قاعدگی در مدارس و محیط‌های کاری، نه‌تنها به بهبود بهداشت عمومی زنان کمک کرده بلکه نرخ حضور آن‌ها در مدرسه و محل کار را نیز به‌طور قابل توجهی افزایش داده است.
با این حال، در بسیاری از فرهنگ‌ها هنوز قاعدگی تابو است. در هند، نپال، افغانستان، ایران و حتی برخی جوامع غربی، دخترها قاعدگی خود را مخفی می‌کنند. نمی‌خواهند نوار بهداشتی‌شان دیده شود. نمی‌خواهند در مدرسه درخواست کمک کنند. حتی نمی‌خواهند دوستان پسرشان بفهمند چه حسی دارند. این پنهان‌کاری، آسیب‌های اجتماعی فراوانی به‌جا می‌گذارد. جامعه‌شناس هلندی، «کارلا ریدرز»، در پژوهشی در مجله «Sociology of Health & Illness» نشان می‌دهد که سکوت اجتماعی درباره قاعدگی باعث شرم درونی‌شده، اختلال در تصویر بدنی، احساس گناه و کاهش اعتمادبه‌نفس در دختران نوجوان میشود.
در کشورهای پیشرفته، آموزش بهداشت قاعدگی بخشی از نظام آموزشی مدارس است. نکته مهم این‌جاست که این آموزش فقط مختص دخترها نیست؛ پسرها نیز موظف به یادگیری آن‌اند. دلیلش واضح است: پسران با خواهر، مادر، همکلاسی، همسایه و در آینده با همسر خود در ارتباط خواهند بود. اگر پسر نوجوان نداند که تغییرات هورمونی در بدن دختر چه تأثیری بر روان و جسم او می‌گذارد، ممکن است درک درستی از رفتار یا احساس او نداشته باشد. این ناآگاهی، در بهترین حالت باعث سردرگمی، و در بدترین حالت موجب تمسخر، خشونت کلامی یا تحقیر میشود. مهم است که مرجع آموزش نوجوانان درباره مسائل مربوط به بدن، مدرسه و نهادهای معتبر باشد، نه شبکه‌های اجتماعی و بلاگرهای بی‌سواد که اغلب در ویدیوهایی اغراق‌آمیز از “حال خراب قاعدگی” حرف می‌زنند و تصویری کاریکاتوری از زنان می‌سازند. نتیجه‌اش میشود اینکه هر زنی که عصبی شد یا گریه کرد، سریع به او بگویند “قاعدگی؟”، بدون آنکه بپرسند چه چیزی او را ناراحت کرده، چه زخم‌هایی داشته، و آیا اصلاً در چرخه قاعدگی‌اش هست یا نه. در چنین فضایی، نه‌تنها همدلی و آگاهی شکل نمی‌گیرد، بلکه زن به حاشیه رانده میشود، گویی موجودی بی‌ثبات، غیرقابل پیش‌بینی و همواره در حال انفجار است.
نمونه‌های موفق آموزش جامع قاعدگی در کشورهای شمال اروپا نشان می‌دهند که چطور این آگاهی باعث بهبود روابط اجتماعی نوجوانان، افزایش اعتمادبه‌نفس دختران، کاهش آزار کلامی و حتی ارتقای بهداشت عمومی شده است. بر اساس گزارش «یونیسف»، برنامه‌های آموزشی سوئد و نروژ منجر به کاهش چشمگیر ترس، شرم و ترک مدرسه در میان دختران نوجوان شده‌اند.
